Bazen insalarla ilgili bilip bilmeden kötü-kötü konuşuyorum. Ya aslında tanımıyorum bile o kim. Belki de birileri onunla ilgili bir şey demişte o yüzden. Benim kendi iradem yok ki. Çok sevdiyim biriyle iligli birileri bir şeyler söylese ben hemen o kişiye karşı soğuycam. Araştırıb etmeden doğruluğunu. Belki de doğrudur ama bir kişo mğkemmel olamaz ki. Her kesin bir sorunu vardır kesin ki, bud a aynen öyle.
Kimle konuşuyorum ki ben? Burdan söylüyorum diğer taraftan unutuyorum. Kafam alak bulak. Her şey karıştı bir-birine. Hangi problemimi hall edicem bilemiyorum. Hayallerim gerceklerle, mutluluğum kederimle falan filan hepsi karma karışık içerilerde. Bazen bakıyorum da saatlerle konuşmamışım. Halbuki kafam ağrıyor sesten. Meğerse az önceki sesler benim içimde kopan fırtınanın yan etkisimiş.
Pazar gibi ya.
Dertlerim her biri bir yerlerden çıkıyor “once beni hall et”? Benim bunları düzenlemem gerekiyor ama. O kadar yoruyorlar ki beni takatim kalmıyor. Böyle işte kafayı yerim. Zaten son zamanlar kendimle de çok konuşmaya basladim. Artık kafamdaki seslerin yüzünden hayal kurmadığım için dilime döküyorum.
Buluşmak istediğim insalarla buluşuyormuşum gibi yapıyorum. Kendimi görmek istediğim yerlerde görüyorum.. Ama bunlar hepsi hayallerimin dış vurması. Artık gerçek ve hayali karıştırıyorum. Evde “ah biliyormusun ben bugun kimle görüştüm?” diye sormak istiyorum ve tam o zamanada ağzımdankı lafı yutuyorum. Çünki hiç kimseyle bulusmadim ben kendi kendilimyde konuştum onunla.
Yoruldum artık ya. Çook yoruldum…
