Bir program var televizyonda. Popstar gibi. Secimleri devam ediyor hala. Ve bir gay geldi. Durusundan, konuşmasından ve giysilerinden gay olduğu çok açık.
Tam o sırada, bir ses duydum içeriden, kimden geldiğini tam kesdiremedim ama diyordu ki; “böyle bir oğlum olsaydı; onu kendi ellerimle öldürürdüm”. Sesin anneme ait olduğunu, yüzündeki ifadeden anladım. Yüzüm kızardı, açık vereceğim diye çok korktum ve ışık hızıyla odama gittim.
O sözler uzun zaman önce soylenmişti ama hala kullaklarımda çınlıyor.
Annemi seviyorum. Hem de çok. Ama zaman geçtikçe evdeki herkesten, annem de dahil nefret ediyorum.
Beni “ben” olarak kabul etmeyecek birilerini neden seveyim ki? Sadece dünyaya gelmemi sağladıkları ama sonrasında olduğum gibi kabullenmedikleri halde mi? Onları sevmem o kadar zor ki. Biliyorum hatta eminim bundan; beni olduğum gibi kabul etmeyecekler.
Bu ne kadar zor ve aynı zamanda kötü bir durum biliyor musunuz? Bunu ancak gay isen bilirsin. Ama bu bana engel olmayacak. Beni sevmeyeni ben de zamanla unuturum. Sevmem. Zaten unutmak dediğin o kadar da zor değildir.
Biliyor musunuz, şunu hep derim ve diyeceğim de; insan bir kez gerçekten isterse, en imkansızı bile mümkün kılabilir. Tabii her şey istemekle olmuyor. Çaba harcamak ve en çok da inanmak gerek.. Ağız “bal bal” dedikçe tatlı olmaz ya, o misal işte.
Hayallerim var. Onları gerceklestireceğim. Hep hayallerim oldu benim ve bana bu dayanma gücünü veren şey belki de hayallerim. Onların bir gün gerçek olma umudu.
Gerçek olacaklar, ben gerçekleştireceğim Tek yardımcım Allahım olacak, ailem değil.
Ailem en zor zamanımda yanımda olmayacak, bunu biliyorum. Olsun, aldırmıyorum.
Ama biliyorum ki; bir gün bana muhtaç olacaklar. İşte o günü sabırsızlıkla bekleyeceğim.....
No comments:
Post a Comment